Ik zat er al bijna een jaar op te wachten, de val van het kabinet Schoof. Mijn geduld is na exact 336 dagen beloond. Geert Wilders trok dinsdag de stekker eruit. Hij kreeg geen bijval van zijn coalitiepartners op zijn 10 puntenplan voor een nog strenger asielbeleid.
Heel merkwaardig, want waren de partijen het een klein jaar geleden niet eens geworden over dat strengere asielbeleid in het hoofdlijnenakkoord? Nu wilde Wilders dat VVD, BBB en NSC hun handtekening zouden zetten onder acht van de door hem gewenste tien asielmaatregelen. Zij weigerden dit, maar waren wel bereid om Wilders tegemoet te komen. Omdat de handtekeningen er niet kwamen trok de PVV, Wilders dus, zich terug uit de coalitie en moesten ‘zijn’ PVV-ministers en -staatsecretarissen ontslag nemen. Die waren daar niet allemaal heel blij mee, sommigen zelfs boos. Schoof heeft bij de koning het ontslag ingediend van zijn volledige team. Daarmee zijn de ministers en staatssecretarissen van de VVD, BBB en NSC demissionair, maar blijven wel op hun post tot er een nieuw kabinet is gevormd. Dat kan nog wel een paar maanden duren, want pas op 29 oktober zijn er verkiezingen. Daarna beginnen de formatieonderhandelingen en daar nemen ze in Den Haag vaak flink de tijd voor.
De PVV had in het kabinet onder andere de minister van Asiel en Migratie, Marjolein Faber. Deze dame heeft het afgelopen jaar helemaal niets, maar dan ook helemaal niets bereikt. Ze was wel regelmatig in het nieuws, maar dat kwam door haar extreme of onbegrijpelijke uitspraken en acties. Zo kondigde ze bij de start van haar ministerschap aan het ‘strengste asielbeleid ooit’ te willen uitvoeren. Mooie woorden, maar we hebben er weinig van gemerkt. Ze wilde dat doen door een noodwet, maar ze kon niet uitleggen waar de nood zat, dus die wet kwam er niet. De spreidingswet moest van tafel, maar is nog steeds van kracht. In haar bijdragen in de Tweede Kamer deed zij allerlei uitspraken en beantwoordde vragen van de Kamerleden niet of afwijkend, terwijl een minister op bezoek is bij het hoogste bestuursorgaan in ons land. Eens riep ze: “Beleid, ik ben het beleid!” En als minister weigerde ze handtekeningen te zetten onder het toekennen van lintjes aan vijf medewerkers van het COA. Zeer ongebruikelijk. “Ik ben als minister geen stempelmachine”, zei ze in de Tweede Kamer en daar bleef ze bij. Haar starre houding wekte grote woede in die Kamer. Premier Dick Schoof en minister van Binnenlandse Zaken, Judith Uitermark, hebben toen aangegeven dat zij de lintjes alsnog gingen toekennen. Ach en nu zit ze thuis met wachtgeld, zo’n slordige € 14.000, – bruto per maand voor de duur van maximaal 3 jaar en 2 maanden en dat na slechts 11 maanden ministerschap. Ze heeft wel een sollicitatieplicht.
Binnen het demissionair kabinet wordt nu flink onderhandeld over de verdeling van de vrijgekomen PVV-ministersposten en die van de staatsecretarissen. Alle drie de partijen willen heel graag de portefeuille van Asiel en Migratie hebben omdat ze daarmee sier kunnen maken bij de komende verkiezingen. Ze nemen daarmee wel een risico, want als het niet lukt om de migratie terug te dringen en asiel beter te regelen dan kan dat wel eens als een boemerang werken en verliezen ze stemmen. Het wordt sowieso spannend welke partijen straks groeien en welke krimpen in het aantal zetels in de Tweede Kamer. Hoe wordt de verdeling en is daar makkelijk een kabinet mee te vormen? Maar voor we zover zijn worden we de komende 5 maanden doodgegooid met peilingen en worden de stemwijzers weer nieuw leven ingeblazen. In Hilversum zijn de omroepen vast al in conclaaf over hoe straks de verkiezingsdebatten eruit moeten gaan zien en welke partijen tegenover elkaar komen te staan. Ook de talkshows wrijven zich in de handen, want die krijgen het weer druk met alle partijleiders op bezoek die hun verkiezingsprogramma’s komen promoten.
Dat het kabinet nu is gevallen is eigenlijk wel erg triest, want een demissionair kabinet kan alleen op de winkel passen. Met zaken die nu al lopen mogen ze doorgaan, maar ze mogen geen nieuw ingrijpend beleid maken, geen politieke gevoelige beslissingen nemen of controversiële wetsvoorstellen indienen. Kortom, politieke onzekere tijden zijn aangebroken.
Voordeel van dit alles: op 29 oktober mag ik weer zitting nemen op het stembureau.