Aardtrillingen

Ik kan er niet om heen, om de ramp die zich voltrekt in Turkije en Syrië. Twee zware aardbevingen binnen 12 uur hebben grote delen van Turkije en Noordwest-Syrië verwoest. In de vroege ochtend van 6 februari, terwijl iedereen lag te slapen, vond in Gaziantep een beving plaats van 7,8 op de momentmagnitudeschaal (MMS of Mw of M). Vroeger noemden we dat ‘op de schaal van Richter’. 9 uur later was er weer een beving van 7.5 Mw in Kahramanmaras.  

 Meer dan 100 uur na de bevingen worden er af en toe nog levenden onder het puin vandaan gehaald. Dat is bijzonder want de kritieke grens is 72 uur. Vandaag staat het dodenaantal op ruim 24.000. Verder zijn er duizenden gewonden. Door de grote vernielingen en ingestorte gebouwen en het gevaar dat de gebouwen die er nog staan alsnog instorten leven mensen buiten. Er heerst nu een ijzige kou. Wat natuurlijk heel schrijnend is, is dat de getroffen gebieden in Syrië niet bereikt kunnen worden door de hulptroepen. Grensovergangen zijn gesloten en dus kan het benodigde materiaal, zoals graafmachines en hulpgoederen er niet komen. Het enige wat de grens van Turkije naar Syrië over mag zijn de lijkzakken van in Turkije omgekomen Syriërs. Vanwege de oorlog in Syrië, die al jaren gaande is, zijn heel veel Syriërs naar Turkije gevlucht om daar weer een leven op te bouwen. Die vlucht eindigt voor velen nu in een drama als gevolg van deze aardbevingen.
Noordwest-Syrië is een onrustig gebied dat deels in handen is van de regering van Asat, deels in handen van de oppositie en deels in handen van de Koerden. Er wordt regelmatig gebombardeerd door Turkije, de troepen van Asat en zelfs door de Russen. Het leven is er sowieso haast onmogelijk. De mensen verdienen heel weinig, rond de 35 tot 40 euro per maand, terwijl een liter benzine tweeënhalf euro kost. Kortom crisis op crisis in dit land, dat 20 jaar geleden nog veel potentie had. Een sombere toekomst voor dit gebied.
Er is vanuit de gehele wereld hulp aangeboden, onderweg of al aanwezig. Het Nederlandse zoek- en reddingsteam USAR is met 65 personen en acht reddingshonden nu in Turkije. Het team van USAR wordt zowel in binnen- als buitenland ingezet bij rampen of ongevallen waarbij mensen ingesloten of bedolven zijn. Het team of liever de honden heeft al diverse levenden onder het puin gelokaliseerd en bevrijd.

Maar hoe nu verder?

• Het zal nog lange tijd duren eer alle slachtoffers onder het puin vandaan zijn gehaald en begraven
• Het zal nog lange tijd duren voordat alle wonden zijn geheeld, zowel lichamelijk als geestelijk.
• Het zal nog lange tijd duren eer al het puin is afgegraven en opgeruimd en daarom zal het aantal doden nog flink toenemen.
• Het zal nog lange tijd duren eer er weer huizen op die plekken staan en de mensen weer een onderdak hebben.
• Het zal nog lang duren eer……. (zelf in te vullen).

Wat ik wel hoop dat is er bij de wederopbouw wel gebruik zal worden gemaakt van aardbevingsbestendige huizen en gebouwen, zodat bij een mogelijk volgende aardbeving de gevolgen niet zo ernstig zullen zijn (kijk eens naar Japan).

Wat ik tenslotte hoop is dat in de getroffen gebieden, maar ook elders in de wereld, men zonder oorlog en in harmonie verder kan leven en men meer begrip voor elkaar heeft en zo een leefbaar en normaal leven heeft. Als deze ramp dit teweeg brengt, meer begrip voor en met elkaar, hebben al die doden toch een doel en zijn dan een troost voor de overlevenden, waarvan veel familieleden zijn omgekomen. 

Zou de ramp in Turkije en Syrië Poetin tot bezinning hebben gebracht? De vernielingen die Rusland in Oekraïne zijn uiterlijk net zo erg als een aardbeving en dat doet hij de mensen daar allemaal aan vanuit zijn veilige paleis. Ik ben bang van niet gezien zijn voornemen om weer een voorjaarsoffensief te starten in de Donbas, om deze regio zo in te nemen vóór de ‘verjaardag’ (24 februari is de oorlog één jar gaande) en voordat de westerse wapens daar een stokje voor steken. Stop er toch eens mee, Vladimir!   

Maak er een harmonieuze week van!