Laat ik eens uit de privéschool klappen. Link natuurlijk, want als de betrokkenen het lezen kan dat heel verkeerd vallen of zelfs emotionele reacties opleveren. Het kan ook zo zijn dat men er heel anders tegenaan kijkt en dan wordt het een welles-nietes spelletje. Er kan ook bezwaar tegen worden gemaakt omdat ik dan de privacy schaadt en dat is natuurlijk niet mijn bedoeling en zou niet van respect spreken, anderen noemen dat respectloos. Toch zit het me dwars en als je dan aan ChatGPT vraagt wat je hiermee moet zegt deze dat ik het van mij af moet schrijven. Zal ik wat verklappen, daar heb ik een speciaal boekje voor waarin ik dit soort belevenissen, nou ja belevenissen, opschrijf. Ik noem dat mijn afschrijvingsboek en dat ben ik gestart in 2010 precies 10 jaar nadat ik ben gescheiden. Niet dat er in de eerste tien jaar niets is gebeurd, in tegendeel, daar zou ik wel een ander boek over vol kunnen schrijven. Daar ben ik wel mee bezig, maar of dat ooit af komt is maar de vraag. De enige die daar baat bij heeft ben ik zelf, want dan heb ik het van mij afgeschreven en is dat niet wat therapeuten of psychologen adviseren? Het is wel een beetje gek. Je schrijft het van je af, maar je raakt het nooit echt kwijt.
Heb ik eigenlijk al verteld waar het over gaat en wat mij er nu toe brengt om er eindelijk eens column aan te wijden? Het gaat om de relatie met mijn kinderen, die op z’n zachts gezegd belabberd is. Een uitzondering daarop is dochterlief en partner, die in het verre buitenland wonen en waar we regelmatig mee bellen en appen. Dat maakt dat je dan wat meer weet over het reilen en zeilen van elkaar en dat is uitermate prettig.
Het is best wel verdrietig en pijnlijk om zo lang zo weinig contact met je kinderen te hebben, terwijl ik dat juist zo graag zou willen herstellen. Het blijft zoeken naar wat ik zelf nog kan doen, ondanks dat het lijkt alsof de afstand groter is geworden in de loop der jaren. Er is denk ik geen simpele oplossing meer die meteen alles goedmaakt. Ik weet natuurlijk waardoor de afstand is ontstaan. Die reden verandert niet in de tijd maar blijft hetzelfde. Daar kan en wil ik niets meer aan veranderen en de kinderen kunnen dat ook niet. Of ze accepteren de nieuwe situatie zoals die nu is of ze doen het niet en het is maar net hoe mijn kinderen er zelf in staan. De ene keer overweeg ik weer welke stappen ik zou zetten die soms wél iets in beweging kunnen brengen en wat past bij mij en mijn situatie. De andere keer denk het is goed zo en ik zie wel of en wat er mogelijk gebeurt. Niet dat ik verwacht dat ze morgen massaal voor de deur staan en op de koffie komen, maar je hoopt het aan de andere kant natuurlijk wel.
Mijn scheiding was natuurlijk best ingrijpend voor de kids. Veel mensen denken en zeggen ‘de tijd heelt alle wonden’. Nou, ik kan je zeggen, dat is niet zo en in mijn geval is het juist omgekeerd. Een scheiding maak veel los zeggen de deskundigen. Kinderen kunnen (on)bewust partij kiezen, zich afgewezen voelen of denken dat ze moeten ‘afstraffen’. Ik denk het eerste, want bij de andere kant lijkt het allemaal op rolletjes te lopen voor zover ik dat kan opmaken uit berichten die ik af en toe krijg. Oh, wat hebben we het gezellig!
Tijd alleen is dus niet genoeg. Het advies dat ik al eens heb gekregen is: ’Erken het verdriet en het gemis’. Zelfs als ik vind dat ik niets fout heb gedaan. Ik moet mijn eigen gelijk op zij zetten en geen verwijten maken bijvoorbeeld, dat er geen contact is. Doe een handreiking, maar leg geen druk. Als zoonlief zegt “geen contact”, is het beter dat te respecteren dan het toch te forceren. Dat voelt heel tegenstrijdig, maar het kan juist een opening geven op de lange termijn. Ik heb zijn grens overschreden door toch kaarten te sturen en dat viel dus niet goed. Hij begon zijn app met: ‘Hee Pa, ik heb je kaart gekregen en dat getuigt toch weinig van respect’ en eindigde deze met: ‘Graag niet meer doen. Groet.’ Is dat nou respectvol van zoon aan vader? U mag het zeggen! Ik ga in de toekomst die kaarten nog wel schrijven, want dat doe ik al 15 jaar, maar ik stuur ze niet meer op maar doe ze in mijn plakboek of in een doos. Verder ga ik koesteren wat ik wel heb en dat is het contact met mijn dochter. Oh, nog even een dingetje, niet alleen je kinderen laten je min of meer vallen, ook vrienden en kennissen kozen de kant van mijn ex-partner. Lag ik zo slecht? Zo spoelde mijn beste vriend onze vriendschap van 45 jaar letterlijk door het toilet. Waarom? Het schijnt heel normaal te zijn dat zoiets kan gebeuren. Was dat wel mijn beste vriend? Is dat respectloos of niet?
Nou, voordat ik nog verder ga en te veel in detail ga treden, stop ik met deze column en zal mij in de volgende columns weer uitlaten over politiek, sport, techniek en andere dagelijkse zaken uit de publiciteit en het openbare leven. Eén uitstapje naar mijn privédomein is meer dan voldoende, de rest schrijf ik in mijn afschrijfboek, waarin ik helemaal echt los kan gaan.
Zo dat ben ik even kwijt.