Ik sloeg deze week stijl achterover van twee berichten over India. Het eerste had als titel: ‘India vierde land op de maan’. Na de VS, Rusland en China zijn zij er dus in geslaagd om een lander, met de naam Vikram (Moed), op de maan te zetten en dan ook nog als eerste op de zuidpool. Dat was op het nippertje want enkele dagen eerder was een poging van Rusland met de Luna-25 mislukt. Ik wist dat er in India veel knappe kopen lopen, zeker als het gaat om ICT en blijkbaar dus ook ruimtevaart. Met die combinatie kon India het voor elkaar boksen, want de software in de maanlander moet het zelfstandig kunnen doen omdat communicatie van de aarde te lang duurt om eventuele correcties te kunnen uitvoeren. Best knap dus, maar waarom? Volgens Vincent Icke, hoogleraar sterrenkunde, is het wetenschappelijk interessant, maar heeft de mens niets in de ruimte te zoeken. Heeft India op aarde niet genoeg problemen om op te lossen? Het tweede bericht had als titel: ‘Dodental na instorten hangbrug in India loopt op tot 132, onder slachtoffers ook kinderen’. De historische brug van 230 meter lang werd gebouwd tijdens de Britse overheersing in de negentiende eeuw. De brug was zes maanden gesloten voor renovatie en werd pas een week geleden weer in gebruik genomen. Waarschijnlijk waren er te veel (400) mensen op de brug. Wat deze brug aan gewicht kan (kon) hebben is schijnbaar moeilijker uit te rekenen dan de Vikram te laten landen op de maan. De euforie van premier Modi over de maanlander op de maan van het nieuwe India zal wel wat zijn verstomd nu hij weer met beide benen op de grond staat na de brugramp in de westelijke deelstaat Gujarat. Een herbezinning over waar India haar aandacht aan moet geven lijkt me op zijn plaats. Mijns inziens is dat niet de ruimtevaart, want het armpje drukken met de VS, Rusland en China is wel een hele dure hobby en van dat geld kun je beter hele mooie en vooral sterke hangbruggen bouwen.
Ik was deze week ook, net als u, verbaasd of misschien ook wel niet over de dood van Wagner-groep baas Jevgeni Prigozjin. Een miljardair, wat hij werd door cateringbedrijven en chique restaurants. Knap, want het begon allemaal met een hotdogkraam. Daarvoor zat hij negen jaar in de gevangenis wegens diefstal, fraude en het inzetten van minderjarigen bij criminele activiteiten. Via een van die restaurant leerde hij Poetin kennen en werd ook wel ‘Poetins kok’ genoemd. Steeds vaker werd hij ingezet (door Poetin) om vuile klusjes op te knappen. Zo ontstond min of meer de Wagner-groep en die speelde recent een belangrijke rol in de oorlog in Oekraïne en in 2022 gaf Prigozjin toe baas te zijn van deze militiegroep. Waarom wordt een succesvol zakenman een baas van een oorlogsmachine? En dan komt Prigozjin met zijn groep in opstand en rukt op naar Moskou om zijn onvrede te tonen met de elite en militaire leisding in Moskou. Het loopt min of meer met een sisser af, maar wordt door Poetin wel als landverraad bestempeld en daarmee heeft hij het doodvonnis over Prigozjin uitgesproken, uiteraard niet in het openbaar of officieel. Deze week was het raak en viel er boven Rusland een privéjet uit de lucht met daarin Prigozjin en enkele van zijn officieren, onder wie oprichter en naamgever van de Wagnergroep Dmitri Oetkin. Wagner was de bijnaam van Oetkin, die ook wel als de duivel in eigen persoon werd betiteld. Weer een paar boeven minder op deze aarde, maar de grootste zit nog steeds in het Kremlin.
Zou Poetin enige vorm van gevoel in zijn donder hebben? Ik geloof er niks van gezien zijn onverbiddelijke strijd in Oekraïne en tegen het Westen. Is dat nou jaloezie of zoiets? Is dat het willen hebben van status? In onze ogen is hij dat allemaal aan het verliezen en daar komt nu de ‘moord’ op Prigozjin nog eens bovenop. Poetin blijft voorlopig nog even onnavolgbaar en ongrijpbaar en daarmee levensgevaarlijk.
Ik sloeg deze week stijl achterover van twee berichten over India. Het eerste had als titel: ‘India vierde land op de maan’. Na de VS, Rusland en China zijn zij er dus in geslaagd om een lander, met de naam Vikram (Moed), op de maan te zetten en dan ook nog als eerste op de zuidpool. Dat was op het nippertje want enkele dagen eerder was een poging van Rusland met de Luna-25 mislukt. Ik wist dat er in India veel knappe kopen lopen, zeker als het gaat om ICT en blijkbaar dus ook ruimtevaart. Met die combinatie kon India het voor elkaar boksen, want de software in de maanlander moet het zelfstandig kunnen doen omdat communicatie van de aarde te lang duurt om eventuele correcties te kunnen uitvoeren. Best knap dus, maar waarom? Volgens Vincent Icke, hoogleraar sterrenkunde, is het wetenschappelijk interessant, maar heeft de mens niets in de ruimte te zoeken. Heeft India op aarde niet genoeg problemen om op te lossen? Het tweede bericht had als titel: ‘Dodental na instorten hangbrug in India loopt op tot 132, onder slachtoffers ook kinderen’. 
De historische brug van 230 meter lang werd gebouwd tijdens de Britse overheersing in de negentiende eeuw. De brug was zes maanden gesloten voor renovatie en werd pas een week geleden weer in gebruik genomen. Waarschijnlijk waren er te veel (400) mensen op de brug. Wat deze brug aan gewicht kan (kon) hebben is schijnbaar moeilijker uit te rekenen dan de Vikram te laten landen op de maan. De euforie van premier Modi over de maanlander op de maan van het nieuwe India zal wel wat zijn verstomd nu hij weer met beide benen op de grond staat na de brugramp in de westelijke deelstaat Gujarat. Een herbezinning over waar India haar aandacht aan moet geven lijkt me op zijn plaats. Mijns inziens is dat niet de ruimtevaart, want het armpje drukken met de VS, Rusland en China is wel een hele dure hobby en van dat geld kun je beter hele mooie en vooral sterke hangbruggen bouwen. 
Ik was deze week ook, net als u, verbaasd of misschien ook wel niet over de dood van Wagner-groep baas Jevgeni Prigozjin. Een miljardair, wat hij werd door cateringbedrijven en chique restaurants. Knap, want het begon allemaal met een hotdogkraam. Daarvoor zat hij negen jaar in de gevangenis wegens diefstal, fraude en het inzetten van minderjarigen bij criminele activiteiten. Via een van die restaurant leerde hij Poetin kennen en werd ook wel ‘Poetins kok’ genoemd. Steeds vaker werd hij ingezet (door Poetin) om vuile klusjes op te knappen. Zo ontstond min of meer de Wagner-groep en die speelde recent een belangrijke rol in de oorlog in Oekraïne en in 2022 gaf Prigozjin toe baas te zijn van deze militiegroep. Waarom wordt een succesvol zakenman een baas van een oorlogsmachine? En dan komt Prigozjin met zijn groep in opstand en rukt op naar Moskou om zijn onvrede te tonen met de elite en militaire leisding in Moskou. Het loopt min of meer met een sisser af, maar wordt door Poetin wel als landverraad bestempeld en daarmee heeft hij het doodvonnis over Prigozjin uitgesproken, uiteraard niet in het openbaar of officieel. Deze week was het raak en viel er boven Rusland een privéjet uit de lucht met daarin Prigozjin en enkele van zijn officieren, onder wie oprichter en naamgever van de Wagnergroep Dmitri Oetkin. Wagner was de bijnaam van Oetkin, die ook wel als de duivel in eigen persoon werd betiteld. Weer een paar boeven minder op deze aarde, maar de grootste zit nog steeds in het Kremlin. 
Zou Poetin enige vorm van gevoel in zijn donder hebben? Ik geloof er niks van gezien zijn onverbiddelijke strijd in Oekraïne en tegen het Westen. Is dat nou jaloezie of zoiets? Is dat het willen hebben van status? In onze ogen is hij dat allemaal aan het verliezen en daar komt nu de ‘moord’ op Prigozjin nog eens bovenop. Poetin blijft voorlopig nog even onnavolgbaar en ongrijpbaar en daarmee levensgevaarlijk. 