Een dynamische wereldstad

Als The Visitors (1) fietsen door London op een vrijdag eind september is een happening. Het is een kwestie van links houden en de gids goed volgen en bij elkaar blijven. Hole In Your Soul (2). Gaat het even niet goed of is er iets aan de hand dan hard roepen: ‘Senne’, zo heet onze Vlaamse gids, of heel hard en lang bellen, SOS (3). Zo moest ik op een gegeven moment stoppen voor het rode stoplicht terwijl het grootste deel van de groep door groen, oranje en zelfs rood was gesjeesd en die reden gewoon door Knowing Me, Knowing You (4). De groep was mij en nog twee groepsleden effe kwijt. No panic, want bellen en roepen had geen zin, maar daar stond Senne ons al op te wachten. Vrouwlief, Chiquitita (5), was wel flink geschrokken. Het was heerlijk nazomerweer in London en dus in de korte broek op de fiets en ik voelde me vrij als, Fernando (6). De tocht begon bij het metrostation Waterloo (17) en bracht ons onder andere in de wijk Westminster, aan de Thames tegenover The Houses of Parliament en de Big Ben. Mamma Mia (7) wat een mooie gebouwen zeker als ze volop in de zon staan. Over de brug naar Westminster Abbey en vervolgens naar Buckingham Palace voor het wisselen van de wacht. Drukke boel daar, zeg! Dancing Queen (19) gaat niet meer op en wordt Dancing King. Op Trafalgar Square met uitzicht op National Gallery was het ook erg druk. Gelukkig was er geen voetbalwedstrijd van het Engelse elftal tegen Schotland, want de schotten gooien dan zeepsop in de fontein. Senne vertelde bij alle bezienswaardigheden smeuïge verhalen, zaken die je normaal niet te weten zou komen. Na een ommetje naar St Paul’s Cathedral en de London Eye, Eagle (9), waren weer terug op Waterloo, na een tocht van drieënhalf uur. Een hoogtepunt van de HZ-trip naar London.

Maar het toppunt moest nog komen, namelijk het innen van mijn verjaardagscadeau met een bezoek aan ABBA Voyage.

Voordat het zover was bezochten we een van de bruisende buurten in London, Nothing Hill. Nothing Hill is wereldberoemd dankzij de gelijknamige film met Julia Roberts en Hugh Grant. De markt op Portobello Road is al jaren razend populair onder toeristen, maar toch heeft de frivole wijk, met zijn gekleurde huizen, haar charme weten te behouden. Tussendoor werd er gegeten, zoals Fish & Chips, en uiteraard ’s avonds, Summer Night City (11), een biertje gedronken in een van Engelse pubs, Does Your Mother Know? (8). Van hot naar her reizen in London is een eitje met de Underground en zo waren we de 1^e middag op Covent Garden Piazza, waar we een uur lang naar een grappige straatartiest keken die uiteindelijk op een strak gespannen touw ging staan en een tennisracket over zijn blote lichaam trok, I Still Have Faith In You (16). Knap hoor! De tweede avond stond in het teken van een gezamenlijk diner met alle reisgenoten, niemand uitgezonderd, Don’t Shut Me Down (15), van HZ-Fun, bijna 100 personen!

Uiteindelijk was het zover en gingen we op weg naar de ABBA-Arena voor show met de ABBAtars. Ruim 3000 bezoekers, velen getooid in ABBA-kleding uit de vorige eeuw, bevolkte de tribunes en de dansvloer en klokslag kwart voor acht start de show. Als de Abbatars uit het podium oprijzen, blijkt dat sinds de eerste concerten met hologrammen zo’n tien jaar geleden de half doorzichtige, lichtgevende verschijningen van toen geëvolueerd zijn naar figuren die op afstand de vlees-en-bloedtest kunnen doorstaan. Alleen hun gedrag verraadt iets van hun platte bestaan: ze bewegen zich voornamelijk in een vlak van links naar rechts. Ondersteund door een life band, lijkt het of ABBA echt in de zaal is en optreedt. Nummers als Lay All Your Love On Me (10), Gimme! Gimme! Gimme! (12), Thank You For The Music (18) vallen in goede aarde, maar mijn hoogtepunt was toch When All Is Said And Done! (14). In totaal twintig nummers op de playlist gedurende een anderhalf uur durende show en je vindt ze allemaal in de tekst van deze column. Zou ik nog een keer gaan? Eerlijk! Ik ben een groot ABBA-fan, maar ik heb hét gezien, vond het indrukwekkend, maar ga er niet speciaal voor naar deze wereldstad. Naar London reizen met de Eurostar is aan te bevelen, jammer dat je daarvoor eerst naar Bussel moet!  

Zou Poetin wel eens naar London reizen? Het zal wel niet want dan wordt hij direct gearresteerd voor oorlogsmisdaden. Hij kijkt wel uit, want hij Oekraïne deels, maar soms lijkt het als geheel, wil innemen. The Winner Takes It All (20). Laten we hopen dat Europa en haar bondgenoten het zover niet laten komen.  

Maak er een gevoelige (Voulez-Vous (13)) week van.