Mooie boel zeg. In Groningen zitten heel veel bewoners te wachten op een vergoeding voor het herstel van hun huizen die door de aardbevingen zijn beschadigd. Dat duurt maar en dat duurt maar. Er wordt schande van gesproken dat de overheid en de betrokken bedrijven niet over de brug komt met vergoedingen en dat al jarenlang. Elke keer wordt er opnieuw een vet rapport gemaakt door hele dure bureaus, maar er wordt (te) weinig mee gedaan. De bewoners zijn steeds weer de dupe en verliezen het vertrouwen in de overheid, als ze dat al lang niet kwijt zijn. De gaskraan moet eerst echt helemaal dicht.
Veel zuidelijker in onze mooie provincie Zeeland is het al niet beter. Het gaat hier om de gemeente Vlissingen die niet goed zorgt voor haar inwoners. Vlissingen is een lichtend voorbeeld, liet Kassa onlangs zien. Iedere gemeente is bij wet verplicht goed te zorgen voor haar inwoners. Maar steeds vaker blijkt dat de hoeveelheid hulp die je krijgt, afhankelijk is van waar je woont. Vlissingen staat al 9 jaar onder financieel toezicht van het Rijk waardoor de gemeente stevig moet bezuinigen. Een groot deel van de rekening daarvan wordt neergelegd bij kwetsbare inwoners die financiële ondersteuning of zorg nodig hebben. Het armoedecijfer in Vlissingen is het hoogste van heel Zeeland. Uit cijfers van CPB blijkt dat in Vlissingen het percentage mensen met laag inkomen 5.7% is. In buurgemeente Veere is dat maar 2.4%. Er zijn dus in Vlissingen veel meer mensen die aanspraak moeten maken op geld van de gemeente, die ook nog eens onder curatele staat. Het Middengebied is de armste wijk van Vlissingen daar moet 1 op de 10 huishoudens rondkomen van een inkomen op of zelfs onder het bijstandsniveau. Het In- en Uitloophuis van Vlissingen vangt deze mensen op. De vrijwilligers helpen mensen bij een aanvraag van een kwijtschelding van hun schulden of de gemeentebelasting. Ze hebben daar recht op; tenminste als hun uitkering of hun loon niet hoger is dan de inkomensgrens, en in de gemeente Vlissingen is die grens zeer laag. In het programma Kassa van BNNVara zagen we hoe de getroffenen in een bijeenkomst met de politieke partijen beklag deden over de wantoestanden in de zorg en benodigde uitkeringen. Burgemeester en wethouders lieten het afweten. Toen Amber van het programma Kassa de burgemeester wilde spreken kon dat niet en even later verliet deze spoorslags het gemeentehuis en wilde niet praten, stapte in zijn auto en weg was ie. Lafaard!
De gemeente en de minister kunnen mijns inziens rekenen op Kamervragen. Kan het nog erger? Jawel! Ik heb het over de kinderopvangtoeslagaffaire. Ouders zouden, ik zeg het maar even eenvoudig, gewoon te veel vergoedingen hebben gekregen en die moesten ze ineens en in zijn geheel terugbetalen via aanslagen van de belastingdienst. Dat ging niet om lullige bedragen en daardoor kwamen heel veel gezinnen in grote problemen en vielen zelfs uit elkaar. Kinderen werden uit huis geplaatst, kortom ellende alom. De overheid, in dit geval de minister, was bikkelhard. Terugbetalen zullen ze. De ellende was compleet. Er kwam een parlementaire ondervragingscommissie en die constateerde dat de grondbeginselen van de rechtsstaat zijn geschonden. Dit verwijt treft niet alleen de uitvoering – specifiek de Belastingdienst/Toeslagen – maar ook de wetgever en de rechtspraak. Een grondbeginsel van onze rechtsstaat is dat zowel bij het maken als bij het uitvoeren van wetten zoveel mogelijk rekening gehouden moet worden met de belangen van mensen. Bij rechtmatigheid hoort ook het voorkomen en tegengaan van fraude en misbruik. Er kwam compensatie, maar met alleen euro’s worden de gezinsproblemen natuurlijk niet opgelost en die zijn er nog steeds. Maar het kan nog gekker.
Deze week kwam naar buiten dat er ten onrechte compensatie gelden werden uitgekeerd door het Ministerie van Financiën aan kinderen van getroffen ouders, maar kinderen die daar in principe geen recht op hadden. Stiefkinderen van toeslagenouders die zelf nooit de dupe waren van de toeslagenaffaire krijgen soms toch schadevergoeding van duizenden euro’s. De betreffende (stief) ouders wilden het geld terugstorten aan de staat, maar krijgen nul op het rekest. Terugbetalen, DAT KAN NIET! Tegen de ruimhartige kindregeling valt niets in te brengen. Domme overheid, toch.
Maak er een ruimhartige week van.