Had ik al eens verteld dat ik vrijwilliger ben? Vast en zeker, maar toch. Ik ben dus vrijwilliger bij o.a. SeniorWeb, XNet en in het ziekenhuis ADRZ/+ in Goes. Over die laatste wil ik het vandaag maar eens hebben. Elke woensdagmiddag ben ik gastheer in de centrale hal van het ziekenhuis. Patiënten die een afspraak hebben bij een polikliniek dienen zich aan te melden bij een van de drie aanmeldzuilen. Dat aanmelden doe je met een geldig paspoort, ID-kaart of rijbewijs, maar het kan ook al thuis. In alle gevallen krijg je een dagticket met de route en een QR-code die je bij de wachtkamer kunt scannen. De behandelde artsen weten nu dat de patiënt op afspraak is. Verder brengen we patiënten in een rolstoel naar de diverse poli’s, bellen taxibedrijven als men weer klaar is en naar huis wil, brengen bloemetjes naar patiënten op afdelingen en beantwoorden vragen. Dat doen we in samenwerking met de servicemedewerkers die buiten staan bij de parkeerplaats, de mannen van de beveiliging en de dames achter de receptie die allen in dienst zijn van het ADRZ. Nu juist daar bij de receptie wringt het weleens en met name in de communicatie.
Wat gebeurde er? Ik citeer eerst een bericht uit de mail van woensdag 26 juni, afkomstig van de bedrijfskundig manager Transmuraal en Diagnostiek. ‘Vanaf 8 juli kunnen patiënten voortaan medische hulpmiddelen halen uit een automaat in de centrale hal in Goes. Hieruit kunnen ze onder andere rolstoelen, looprekken, borstkolven, douchestoelen en krukken lenen, huren of kopen. De automaat is 24 uur per dag en zeven dagen per week beschikbaar. Hierdoor hoeven patiënten niet te wachten totdat ze naar een thuiszorgwinkel kunnen en kunnen ze sneller naar huis. Hiermee voorkomen we dat ze langer dan nodig een ziekenhuisbed bezet houden. De automaat komt op de plek waar de aanmeldzuilen nu nog staan. De zuilen komen tijdelijk tegenover de balie van de bewaking te staan’.
Toen ik ‘s middag op het werk kwam, waren de twee zuilen al verplaatst en werden opnieuw opgestart. Geen probleem, verplaatsing is een feit, alhoewel ik het persoonlijk geen goede plek vind, maar dat terzijde. Het is volgens de mail tijdelijk. Van de automaat met medische hulpmiddelen nog geen spoor, die zal dan wel rond 8 juli in de hal verschijnen. Heel benieuwd hoe dat er uit gaat zien en of we als vrijwilligers daar nog iets mee van doen krijgen. Terug naar de woensdagmiddag. Op een gegeven moment ging een van de receptionistes samen met de aanwezige beveiliger een lint plaatsen. Toen ik daar een opmerking over maakte kreeg ik terug ‘dat moet vanwege de privacy’. Ik vond dat het lint wel wat korter kon worden gesteld, maar neen, geen sprake van, de wet op de privacy! Een kwartiertje later werd onze (witte) kruk zondermeer aan de overkant gezet en nog even later helemaal weggehaald. Weg rustpuntje. Geen enkele vorm van communicatie met ons vrijwilligers in de hal. Ik word niet gauw boos, maar nu ben ik wel minimaal onaangenaam verrast en ben ik een discussie aangegaan met een van de receptionistes. De receptie en de beveiliging wisten het ook pas vanmorgen en ze(?) hadden ’s morgens al besloten dat het lint er moest komen en de stoel(kruk) weg moest vanwege de privacy en nog andere argumenten. “Men hoefde niet met ons te communiceren!”, was het dwingende antwoord van de receptioniste. Ik heb haar duidelijk proberen te maken dat communiceren wel heel wenselijk en normaal zou zijn geweest, want het gebeurt allemaal in onze ‘werkruimte’ en we kunnen toch meedenken en meehelpen! “Dat was niet nodig, want de beslissing was al genomen”, waarbij opnieuw naar de privacy werd verwezen. Dat dit op deze manier voorvalt stoorde me mateloos en heb ze dat ook duidelijk gemaakt. Mijn collega-vrijwilliger complimenteerde me nog met de manier waarop ik dat had gedaan. Mogelijk hierdoor en later die middag trok men wat bij en mocht (gut gut) de kruk toch weer terug bij de pilaar bij de zuil. Je krijgt dan wel het gevoel dat je als vrijwilliger niet serieus wordt genomen. We werken wel nauw samen met de receptie, maar nu paste het hun even niet. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik dit niet nog een keer wil meemaken, want dan gaat de lol er snel van af. Ik heb voorstaande in een mail gemeld aan de coördinator van de vrijwilligers, maar deze hoeft van mij geen actie te ondernemen, want dat levert over het algemeen toch weinig op. Het blijft bij deze melding.
Nu ik dit schrijf kijk ik naar de eerste etappe van de Tour de France en daarmee ben ik weer helemaal happy en kan ik het voetbal links laten liggen.
Maak er een week van communicatie van.